Vergeet, dat je zweet!

Een bordje. In de keuken van Hotel Lunia. De toegang naar het restaurant:

Niets is minder waar natuurlijk. Het hoort bij ons vak.

Lions, Rotarys, Ronde Tafels, Fifty-ones, Kiwanis, Probussen en Ladie Circles.  De zogenaamde serviceclubs. Lidmaatschap is op uitnodiging. Wordt men geselecteerd op een zelfingenomen houding?
Of is dit ons minderwaardigheidscomplexje dat hier spreekt?
Voor gastvrouwen en gastheren is dit een uitdagend gezelschap: van nature willen wij onze gasten namelijk verwennen, verrassen met onze kennis, en uw verwachtingen overtreffen met onze gastvrijheid.

Serviceclubs, een belangrijke doelgroep

We hadden eens een jaar de Lions in huis. Het menu mocht niets kosten, ‘je haalt een belangrijke doelgroep  in huis, goed voor je netwerk’ en ‘ als we bij jullie bijeenkomen, komen we ook met onze zakenrelaties en dan dineren wij natuurlijk uitgebreid’. Bovendien waren er allerlei constructies aan deze bijeenkomst, waar wij mee te maken hadden. Wij hadden de deelnemerslijst en iedereen kon tot op de dag van diner afzeggen tot 12.00 uur. Had je dat niet gedaan dan moest je sowieso je menu betalen. (twee gangen en koffie € 19,50). Dat afzeggen werd helaas veel vergeten of was naar iemand anders gecommuniceerd of…
Dus naar de misgelopen omzet kon je fluiten.
Bovendien moest iedereen er om 17.45 uur zijn en het voorgerecht moest sowieso om 18.00 uur op tafel worden gezet. Vaak was de helft van de groep op tijd en de andere helft moest een koud voorgerecht eten en kwam zich daar dan achteraf over beklagen.
En dan het afrekenen. Één voor één en allemaal een bonnetje voor de boekhouding. Prima natuurlijk, maar als u dan allemaal tegelijk komt, moet u even op elkaar wachten.
In het jaar dat ze bij ons zijn verbleven heb ik buiten de maandelijkse bijeenkomst drie keer iemand van de groep te dineren gehad. Ik ben geen fan van de Lions geworden dat jaar. (zij waarschijnlijk ook niet van mij, ik werd niet uitgenodigd)

De rotary

Voor de rotary mochten we deze zomer een bijzondere avond verzorgen. Het menu met standaardprijs was geen probleem, consumpties mochten op nacalculatie. De zaalhuur inclusief gebruik apparatuur voor het formele gedeelte heb ik daarom aangeboden. Ik had een leuk gesprek met de voorzitster.

Op de dag van het feest was het 36 graden. In de bovenzaal misschien wel 46. We zorgden voor koude consumpties bij de ontvangst en namen de zijdelingse opmerkingen over het ontbrekende aircosysteem glimlachend in ontvangst. Blijkbaar hebben onze gasten allemaal een kantoor met klimaatbeheersingssysteem en een tesla waarvan de airco de grootste energievreter is.

Vergeet dat je zweet

Na het officiële gedeelte kon de groep gelukkig naar beneden. Het terras op, dat wij feestelijk hadden opgedekt. Maar niet alle plaatsen waren in de schaduw dus al gauw waren er wijzende vingers voor mijn collega waar de parasol heen moest. ‘Beetje naar rechts, beetje omhoog’.  Inmiddels was ik zelf met een jonge enthousiaste aanstaande leerling gastvrouw begonnen de drankjes op te nemen. Wat had men een dorst! Amper hadden we de eerste ronde ingeschonken of we begonnen weer aan de eerste tafel. Een mooie omzet, dus al die extra meters en zweet dat in straaltjes van je rug afloopt in deze warmte waard. Ja, ook gastvrouwen zweten.

Naast de gewone consumpties wilde men ook veel water op tafel. De groep was best groot en wij beschikken over 12 grote waterkaraffen. Daar hebben wij al 15 jaar genoeg aan. Het bleken er op deze onmogelijk hete dag 2 te weinig voor het aantal tafels. Dus op de op-een-na-laatste- tafel kwam ik aan met 2 kleine karaffen onder het maken van excuses dat de grote op waren. Een dame nam een karaf aan vulde de glazen en deponeerde de 0,75liter karaf ferm op mijn dienblad: ‘dan kun je deze nu weer vlug gaan vullen.’

‘Maar natuurlijk, ik ben zo bij u terug.’
Ik vul de karaf in de keuken en kijk naar de plek waar binnenkort een aanvulling op mijn favoriete quote komt.

Wil je gezellig een nachtje in Hotel Lunia overnachten? Je bent meer dan welkom!