Gedachten van de hotelier
Mijn hersenspinsels als hotelier, die locaties selecteert voor de Indereiskoffer-reis van de reisleidster. Ik neem je mee op een vijfdaagse tournee langs tientallen hotels.
Voor mijn singlereis in mei 2023 in Puglia, Italië ben ik op zoek naar de verblijfsaccommodaties. Ik zet in op 2 verschillende locaties, omdat 3 x verhuizen in Portugal volgens mij net iets te veel was. Het hoorde bij die reis. Maar ik heb wel opgevangen dat gasten in hotel drie, waar we een week verbleven zeiden: ‘hèhè, kan ik eindelijk mijn koffer uitpakken’…
Dus 2, maximaal 3 logeergelegenheden. En als je dan in het zuiden van Puglia zit dan zou, in mijn beleving, één daarvan een Masseria moeten zijn. Dit zijn van oorsprong boerderijen die eeuwen later verbouwd zijn tot comfortabele logies. Het valt ook onder Agriturismo; ‘vakantie op de boerderij’.
De Masseria
De Masseria ontstonden in de eerste eeuw na Christus, onder de Romeinen. Zij hadden op het platteland het latafundia-stelsel ingevoerd, waarbij slaven het land van aristocratische grootgrondbezitters bewerkten. Een Masseria was een woonhuis met bijgebouwen met slaapvertrekken, stallen en opslagruimten. Als een Masseria heel groot was, was er ook vaak een kleine kapel bij. De grootgrondbezitter zelf woonde in de stad in de buurt en kwam alleen in de zomer als de hitte in de stad te veel werd. De rentmeester, de Massaro, nam zijn taken waar.
In de 15de eeuw nam de dreiging van de Turken toe. Met name de Massaria dichtbij de kust kozen ervoor grote muren om de Masseria heen te bouwen. Het werden kleine vestingen. Toen het gevaar van de Turken, na de 16de eeuw was geweken ging men de woonhuizen verfraaien om de zomers voor de grootgrondbezitters te veraangenamen.
De slaveninzet op de Masseria werd pas in de jaren 50 afgeschaft. Het land in Puglia wordt nog steeds bewerkt door boeren en dagloners, vooral omdat Masseria die nog privébezit zijn, vaak ook dienst doen als landbouwbedrijf, voor de productie van olijfolie, wijn en graan.
En dat is de reden dat je 2 typen toeristische Masseria treft: enerzijds het landbouwbedrijf dat erbij kamers verhuurt. En dus vaak oubollige kamers, een gastvrouw in overall, een vierkant zwembad, rondscharellende kippetjes en potjes jam zonder etiket.
Daartegenover staan de toeristische professionals. Waar de oliemakerij een ander bedrijf is dan de logiesverstrekker. Met de mooiste kamers, luxueuze zwembaden, restaurants met sterren, een hypermodern interieur en receptionistes in mantelpakjes van Armani.
Dus hier ontstaat mijn dilemma. Ik wil de sfeer van type 1, met het comfort van type 2. Oja, en als het even kan ook het prijkaartje van type 1😉
Maar ik ga mijn parel vast vinden.
Stom toevallig vond ik die avond mijn parel(****). Een olijfoliemakerij met hotelkamers van vier sterren niveau. Niet helemaal het prijskaartje dat ik wilde, maar door vooraf te betalen kwam het in de buurt. Want ja, wie is er niet om…………als je nippend aan een Pugliese rode wijn, de olijftrekker met de achterneef van Gianluigi Domenichetti voorbij ziet karren?
Zon, zee, zand een goed bed en een fijn restaurant
Voor week 2 heb ik een andere uitdaging en die is veel duidelijker. Hotel, comfortabel, dichtbij strand, en enige ambiente in de omgeving.
Ik start de zoektocht op internet. Ik gebruik Booking.com als zoekmachine. Met filters als strand, hotel, zwembad, en in levendige omgeving. Maar zodra ik aangeef minimaal 20 kamers te zoeken geeft de zoekmachine; ‘geen resultaat’.
Data veranderen, nogmaals proberen. Geen resultaat. Niet voor 26 personen.
Ik probeer te bedenken waarom ik geen 20 kamers aan het strand kan vinden.
-het kan zijn dat het groeiende toerisme zich nog niet aan het strand heeft ontwikkeld.
-of de hotelier is met vakantie en heeft de beschikbaarheid in 2023 nog niet gecommuniceerd met de boekingssites.
Overige mogelijkheden
Een alternatief komt in me op: twee stranddagen in het programma opnemen en deze met transport verzorgen. Zo kan ik wel én de Adriatische, én de Ionische kust een dagje aan doen. In dat geval moet het betreffende hotel een groot zwembad hebben en in de buurt zijn van leuke restaurants.
Onderweg van Lecce naar Monopoli aan de Adriatische kust passeer ik Alberobello, dé Trulli- stad. Ik besluit hier te starten en rond te kijken naar een (middel-) groot hotel. In Alberobello vind ik dat niet. Wel vind ik het startpunt van de, aldus de ANWB, betoverende wandeling van Martina Franca naar Locotorondo.
Ik zak iets verder af richting Adriatische kust en kom aan in Fasano, daar blijken twee grote hotels te zijn. Twee grote congreshotels (!) dichtbij een zoosafaripark.
Ook dat is het niet.
Hotelgelukje?
Maar dan valt mijn oog op Castel Miramonte. Door een groot hek zie ik een mooie tuin en een aantrekkelijk pand dat goed in de verf zit. Ik stop en bel het nummer dat ik naast het hek vind. De eigenaren zijn met vakantie. Maar als ik ze mail kunnen ze me een offerte doen toekomen.
Ik rijd tot Monopoli, want daar heb ik ook een leuk stadshotel ontdekt. Weliswaar zonder zwembad, maar het ligt aan de kust. De stad heeft een sfeervol historisch centrum en ook de rondleiding door het hotel maakt me enthousiast.
Tenslotte vraag ik de receptioniste wat de kortste wandeling naar het strand is en dan krijg ik te horen dat het 1,6 km is naar het dichtstbijzijnde privé strand. Voor een publiek strand moet ik 6 km verder zijn.
Helaas, dat wordt hem dus ook niet.
Die nacht boek ik een kamer in Polignano a Mare. Het hotel ziet er leuk uit op de foto’s, heeft 40 kamers, een zwembad en hemelsbreed 500 meter naar het strand. Misschien weer zo’n gelukje als bij de Masseria?
Dus niet.
Het hotel ligt aan de snelweg. De gasten zijn vrachtwagenchauffeurs. Het restaurant is een kantine met tl verlichting. Ik ben de enige vrouw.
De volgende ochtend besluit ik daarom nog een laatste poging te doen aan de Ionische kust. Waar de stranden veel breder moeten zijn en dus meer strandtoerisme. Ik rijd naar Tarento. Deze stad ligt verborgen achter olieraffinaderijen en een gigantische staalfabriek. Dus nog iets noordelijker zoeken.
Ik kom in het pittoreske Marina di Ginosa, dat me doet denken aan Italiaanse zomerhit ‘Summertime’, die ik volg op Netflix. Brede stranden, veel ligbedden en een hotelletje aan de rand van het, zomers levendige, dorp. Gesloten.
Ik kijk op de site. Hotel Cassiopea Lido hotel heeft twaalf vierpersoonskamers. Dat is typisch voor deze regio. Grote kamers voor grote Italiaanse gezinnen.17 singlerooms is echt een uitdaging hier!
De ligging aan deze kust zouden echter een fantastisch uitgangspunt zijn voor een bezoek aan de grottenstad Matera, mijmer ik verder.
Even verderop vind ik nog twee opties, in Castellaneta .Aan zee, pal aan zee. Grotere hotels met een groot hek en een groot slot. Die ga ik ook een mailtje sturen.
En nu…afwachten
En dan rijd ik terug naar Brindisi. Ik ga alles op mij in laten werken. Aan de hand van de offertes van de potentiële locaties zal ik een optie plaatsen. In februari kom ik terug. Om de opties te bekijken. Voor nu boek ik een hotel in Brindisi en ga ik lekker pizza eten.
Nog wel 2 hotelgelukjes in dit hotel. Een sticker op een aangebroken wc rol en overal boeken in de hotelkamer. Daarmee sluit de hotelier de zesdaagse verkenningstocht hoopvol af.
Wil je meer lezen over de singlereis die ik organiseer? En op de hoogte blijven van de Pugliareis? Schrijf dan hier in.
