Pa

door Kim Linse

Het schilderachtige Franse Collioure aan de Mediterrane zee, hotel les Templiers (***) vormde het decor van wat later zou blijken de belangrijkste beslissing van mijn leven. In de aanwezigheid van 2000 schilderijen van bekende en onbekende schilders, onder de gewelven van het 18de eeuwse huis, aan het plein van het pittoreske dorpscentrum,  in het restaurant genietend van de smaakvolste gerechten, achter de massieve deuren van het achttienkamers tellende hotel,  kreeg mijn droom gestalte. Het waren Mademoiselle Pauline Pous en haar vader Monsieur Pous, hun vriendelijke en gastvrije manier van doen, waardoor ik werd geraakt. Vier dagen heb ik met mijn grootvader in dit prachtige hotel kunnen genieten van alles wat ik later zelf ook zou willen (worden).

Onze reis, we schrijven juni 1991, was een week tevoren begonnen. We reden vanaf Schwaney, midden Duitsland door naar Parijs. In de hoofdstad  verbleven we twee dagen. Natuurlijk werden de highlights bezocht, een foto van de Eiffeltoren, het Louvre, de Arc de triomphe en de Notre Dame. Veel langer echter zochten we naar dat ene restaurantje in een zijstraat van de Rue de Bac waar ze de beste ‘escargots’ serveren. De reis van een vijftienjarige VWO-scholiere en haar 69-jarige grootvader. De eindbestemming is Spanje, een camping in de Spaanse Pyreneeën, te Bellver, waar we nog vier weken zouden blijven. Maar deze zou pas na tien dagen bereikt worden want ‘Pa’ wilde zijn kleindochter een en ander laten zien van zijn geliefde Frankrijk.

Een grootvader die Pa genoemd wilde worden, want opa klonk te oud. Zijn schoenen steevast uit de nieuwste collectie van Bally, zijn overhemden van Lacoste, en altijd in een zorgvuldig aangebracht vleugje Bogner-parfum gehuld. Als Pa ergens binnen kwam, dan keken de mensen op.   

In de paar dagen die we al doorbrachten in Frankrijk was ik eraan gewend dat ik geen cola bij het eten mocht. ‘Bij mijn eten serveer ik geen cola’ merkte de ober op in een van de buitenwijken van Parijs. Ik vroeg om water.
‘Kan zij geen wijn drinken? ’ vroeg alweer een andere ober in Cahors  aan Pa. En tot mijn grote verbazing, ik hoor het hem nog zeggen:  ‘mes naturellement, un vin blanc pour madame’, gniffelde Pa. Pa zette voortaan een wijnglas naast de zijne. Vanaf die dag dronk ik wijn, met een klein beetje water.

Ook had ik al geleerd dat Pa zelf de auto inpakte. Zorgvuldig hingen zijn gestreken overhemden aan een haakje aan de achterkant van de stoelen. Op de achterbank stond een extra tas, die hij nog niet gebruikt had. Ik vermoedde zijn campingkleding. Daarnaast zijn jeu de boulestasje en de andere helft van de achterbank en de hoedenplank was voor Strauch, zijn trouwe jachtteckel op een rood-groen geruit kleedje. In de achterbak louter ordelijkheid. Een Samsonite toilettas links aan de zijkant, een reistas met dubbel uitklapbare flappen waarin  pantalons ongeschonden een lange  reis doorkwamen. En schoenen, wel zes paar schoenen in de achterbak.
Helemaal rechts voorin de kofferbak was juist genoeg plek voor mijn weekendtas.

Een kaart had hij niet nodig. Hij wist feilloos de weg in zijn Frankrijk. De kennis van dit land had hij opgedaan in de tijd dat hij hierheen was gekomen in de tweede wereldoorlog om de te werkstelling in Duitsland te ontkomen.  Twee periodes had hij in Duitsland gediend. Eerst in München waar hij beste kameraad ‘Oom Dick’ had leren kennen, en daarna werden ze overgeplaatst naar Berlijn. Pa kon niet aarden in Berlijn en met een smoesje dat hij naar Den Haag naar zijn zieke moeder moest vertrok hij voor drie dagen, om nooit meer terug te keren. Ik ging helemaal op in zijn verhaal. Ik vond het zo spannend. ‘En toen?, waar verbleef je dan, hoe deed je dat dan?’ vroeg ik enorm nieuwsgierig. ‘In tijden van oorlog word je vindingrijk, ik kon altijd wel ergens slapen. Tot het moment dat ik dacht dat de Duitsers me zouden vinden in Den Haag, toen ben ik vertrokken naar Frankrijk’ vertelt Pa triomfantelijk.  ‘Ik moet een jaar of 20 geweest zijn’.
‘M’n einddoel was Spanje, maar in één van de laatste stops in Frankrijk, in Collioure ben ik gebleven. Veel Nederlanders die ‘den arbeitsinzet’ proberen te ontlopen zijn in dit zuidelijke gedeelte van Frankrijk gestrand, ’vervolgt Pa. Na de Spaanse burgeroorlog was het nog steeds onrustig aan de grens met Spanje. Collioure werd zijn –voorlopige- verblijfplaats. Om wat te verdienen plukte hij er druiven, leerde het wijnmaken, en bovenal groeide de liefde voor het bourgondische leven. Hier is ook het enthousiasme voor het  vak van ober en  later ober-kelner, tot uiteindelijk hotelier ontstaan.
Na de oorlog keerde hij terug naar Den Haag en trouwde er met mijn oma Ina. Mijn vader werd geboren. Pa werkt in de betere restaurants van Den Haag. Zijn kennis van wijn en de Franse taal maakten hem een bijzonder goede ober-kelner. Het moet ongeveer 1955 zijn geweest dat mijn grootouders uit elkaar gingen en Pa vertrok naar Duitsland, waarschijnlijk omdat hij een leuke Duitse vrouw ontmoet had. Hij vertelde hoe hij uiteindelijk mede-eigenaar werd van zijn grote trots: het luxueuze vital hotel Ortberg in Ebbinghausen. Een prachtig hotel, vier sterren, met een goede keuken, met een zwembad ( ik herinner me nog dat je er zwemmen moest met een badmuts op) en wellness activiteiten: een verblijf in de gezonde berglucht. Hij bezat ook nog twee andere hotels, maar dit was zijn parel.  Het hotel was een succes, op zeker moment wilden de aandeelhouders dan ook uitbreiden. Er was echter één probleem: het hotel was gebouwd op een berg en als alle hotelgasten van het hotel  tegelijk gingen douchen dan had het dorp geen water meer. Er kwam dus geen uitbreiding, er kwam zelfs een andere bestemming voor het hotel: het werd een verpleeghuis.
En Pa vond het welletjes. Hij zou zijn jaren slijten in Schwaney waar hij met zijn derde vrouw woonde, hij zou dikwijls zijn zoon en kleinkinderen opzoeken in Den Haag of varen op diens boot door de Friese wateren. En ieder jaar in juni dan begon het te kriebelen. Het was alsof hij werd geroepen door de Frans-Spaanse Pyreneeën. En dit jaar mocht ik mee.

Collioure had dus gezorgd voor een bijzondere wending in zijn leven. En nu deed het hetzelfde met mij.  Aangestoken door de prachtige verhalen van Pa. Daar in dat unieke familiebedrijf van de familie Pous besloot ik er alles aan te gaan doen om ooit eenzelfde soort bedrijf te mogen runnen.





You may also like

1 reacties

Daniel van der Ree 10 november 2023 - 09:19

Wat leuk, ik heb rond 1980 nog met mijn ouders gelogeerd in Vital Hotel Ortberg!

Reageren

Laat een bericht achter

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Deze website maakt gebruik van cookies om je ervaring te verbeteren. Indereiskoffer gaat ervan uit dat je hiermee akkoord gaat, maar je kan je afmelden als je dat wilt. Accepteren Lees meer