in Hotel Restaurant Lunia
Mevrouw Smit van kamer vier is haar telefoonlader thuis vergeten. Of wij er één te leen hebben? Ik vermoed van wel. Een klein ogenblikje. Ik trek de telefoonkast open en pak daaruit een goedgevulde bigshopper. Zit hier de lader bij die u zoekt?
Gasten vergeten regelmatig iets. Als we een tablet aan de lader vinden, dan proberen we de gast te traceren. Dat doen we ook als iemand een bril of schoenen is vergeten. Maar de opladers gaan gewoon in de tas in de kast. Het zijn er te veel om achteraan te bellen.
Blokkerdoos
Een plekje om de gevonden voorwerpen te bewaren heeft natuurlijk iedere horecazaak. Hotel Lunia ook. Wij bewaren alles wat we vinden in een grote plastic bewaarbak in de linnenkamer. En als deze begint uit te puilen dan ruimen we alles op. En deze week was het weer zover.
Voordat de housekeeping de Blokkerdoos gaat opruimen, ga ik op zoek naar de wettelijke regels omtrent ‘vergeten’ voorwerpen. Op de gemeentelijke website lees ik: ‘Als u besluit het voorwerp zelf te bewaren, en er dus geen aangifte van doet bij de gemeente, bent u verplicht voor het onderhoud te zorgen zodat de staat van het voorwerp niet verslechtert.’ Serieus? Voor het onderhoud zorgen?
Dagwaarde
Wat zegt het Burgerlijk Wetboek, boek 5, artikel 5 tot en met 12 nog meer? Voor gevonden voorwerpen met een dagwaarde van minder dan € 450,00 geldt een aparte regeling. De vinder kan de vondst mee naar huis nemen en na een jaar eigenaar worden.
In de doos liggen zeven halfvolle flessen met shampoo en doucheschuim, waarvan de schoonmaak zich dan afvraagt of het opzettelijk is blijven staan of vergeten. En vijf T-shirts. Veel vaker dan broeken of truien, vergeet men T-shirts. En in de bak liggen ook boeken. Is het boek dan achtergelaten? Gelezen? Moeten we het bewaren in onze bibliotheek, of belt er nog iemand voor omdat het nog niet uit is? Er ligt ook een goed gevulde toilettas onderop in de doos. Al meer dan een jaar. De housekeeping kijkt nog even of er niet een trouwring of iets anders waardevols inzit, alvorens de tas weg te doen.
Dan volgt een harde schreeuw uit de linnenkamer, gevolgd door een lach die niet meer ophoudt. Die steeds harder wordt. Een collega gaat kijken wat er loos is. Het gevolg: twee dames met de slappe lach. Helemaal in een deuk. Wat denk je? Ze hebben een kunstgebit gevonden!
Vibrator
In de categorie rare bevindingen weet ik er nog wel één. Die keer dat een collega een kamer opruimde van een oudere dame die hier een kleine week alleen verbleef. De betreffende collega was een lieve, conservatieve Jehova’s Getuige. In haar opvatting is masturbatie onrein. Sterker nog, ‘dildo’ en ‘zelfbevrediging’ kwamen in haar woordenboek niet voor. ‘Kim ik heb iets gevonden op kamer 22, kun je even kijken of je het weg kan gooien.’ Ik vraag nog: ‘Wat heb je gevonden?’ Dat kon ze niet onder woorden brengen. Zzzzze sssststotterde errrrvan! ‘Kim, kijken.’
En Kim opruimen.
Vindersloon
Een vinder die voldaan heeft aan zijn verplichtingen, heeft recht op een redelijke vergoeding, aldus het wetboek. Da’s interessant. Bij een redelijke beloning wordt gedacht aan 10% van de waarde van de vondst. Sterker nog, verderop staat, een vinder die zijn vindersloon niet krijgt, kan dat eventueel via de rechter opeisen.
Eens even kijken, hebben we nog iets van waarde in de grote plastic toverdoos? Brillen. Leesbrillen. Zonnebrillen. Brillen voor veraf. Multifocale brillen. Een gordijn. Twee paar schoenen. Een houten beeldje, het prijskaartje zit er nog aan. En sieraden. Die gasten hebben we nagebeld, dus hier zit een keurig briefje bij van datum van vinden en het kamernummer. Een herenhorloge. Een armband, een ring en meerdere sets oorbellen. Ik lees de bijbehorende briefjes: gast wil zijn adres niet geven. Mevrouw zegt dat de oorbellen niet van haar zijn. Meneer belt later terug.
Mmm, iets te verbergen? Een uitstapje met een buitenechtelijke relatie?
Trouw- annex begrafenisschoenen
In Lunia’s linnenkamer weinig kans op vindersloon. Maar wel spullen die je gaat missen, lijkt me. Zo vonden we na een bruiloft, op de kamer van één van de bruidsgasten, hele chique zwarte schoenen. Dus het bruidspaar gebeld en gevraagd te achterhalen van wie de schoenen zijn. Zeven maanden niets gehoord. En ik dacht, je mist je schoenen toch?
Na zeven maanden, belt meneer op. Hij had een uitvaart of ik zijn schoenen met spoed kon opsturen!
Ik breng de kleding naar de textielcontainer. De brillen gaan naar de Pearl die ervoor gaat zorgen dat ze in Afrika terechtkomen. En wat zal ik met de sieraden doen?
In de tas bij de laders?