‘Mijn man en ik zijn afgelopen zomer na 36 jaar gescheiden. Hij organiseerde alle vakanties. We gingen altijd met de caravan op pad omdat we het zo gezellig vonden om de avonden met andere echtparen op de camping een praatje te maken of een potje jeu de boules te spelen,’ licht Madelon toe. Madelon is een van de 18 deelnemers aan deze singlereis. Het huilen staat haar nader dan het lachen. Het zijn vast de zenuwen.
‘Ben je al eens met de caravan in Griekenland geweest?’ vraag ik haar, omdat ik weet dat vragen beantwoorden makkelijker is. ‘Nee’, vervolgt Madelon. ‘Ik wilde juist iets heel anders, met de caravan zijn we nooit zover gekomen.’ ‘Goede keus!’ glimlach ik naar haar en vertel verder over het programma.
Veel gasten die kiezen voor de singlegroepsreis, degene die ik het liefste begeleid, vinden het bij aankomst spannend. Wie zit er in de groep, wat is de stemming, is alles wel goed geregeld? Ik zorg er altijd voor dat gasten zich veilig voelen. In de nieuwe omgeving, met het programma en in onze accommodatie.
Na het voorstellen en de welkomstborrel vraag ik mijn gasten of ze alles bij zich hebben voor een kleine wandeling door het dorp met aansluitend het eerste diner aan het strand. Madelon schiet mij nog even aan: ‘Eh Kim, denk je dat ik met mijn wandelschoenen het restaurant in kan? Ik heb anders alleen sandaaltjes bij me, maar dat vind ik niet zo fijn als we een stuk gaan wandelen.’ ‘Natuurlijk kan dat’, stel ik haar gerust. ‘We eten in een beachclub op het terras’.
Alleen uit eten gaan is wat veel alleen gaanden tegenhoudt om op vakantie te gaan. Niemand om mee te praten of een gerecht mee te delen. ‘Zeker zo zielig in m’n eentje aan een tafel zitten’, is een kreet die ik vaak gehoord heb.
Op de groepsreizen die ik begeleid is dit een belangrijk onderdeel. Ik communiceer altijd een ontbijttijd. Niemand is verplicht dan te ontbijten, maar ik ben er wel dus dan ben je in ieder geval niet alleen. Voor het diner reserveer ik een tafel voor de hele groep. ‘Je hoeft niet mee, het is jouw vakantie, lekker doen waar je zin in hebt. Maar we zouden het wel gezellig vinden als je ook mee komt.’
Madelon loopt naast mij bij de dorpswandeling. Ik wijs op de belangrijkste bezienswaardigheden en tevens goede herkenningspunten voor als mijn gasten alleen op pad gaan. Deelneemster Wieke blijkt een fanatieke fotografe, ze heeft een indrukwekkende camera mee en legt alles wat ik aanwijs vast. Wanneer we doorlopen, vraagt ze nogmaals hoe de kerk heet zodat ze het bij de foto in het fotoboek na de vakantie kan bijschrijven. Madelon die naast mij stond herhaalt het voor haar. En zegt dat het jaartal ook op de gevel staat. De rest van de wandeling loopt Jan naast mij. Wanneer we in de beachclub aan tafel gaan zitten zie ik dat Madelon en Wieke al naast elkaar zitten. Ik glimlach.
Reizen is mijn passie en organiseren mijn talent. Ik heb niet echt gekozen voor dit beroep, het overkwam me. Ik had met een vriendin een groepsreis geboekt omdat we zelf niet veel tijd wilden verliezen met het uitzoeken van alle mogelijkheden en we wel zin hadden in wat extra gezelligheid. Nadat ik vier dagen lang de reisleidster het hemd van de mouw had gevraagd, stelde ze me voor een opleiding tot reisleider te gaan doen. ‘Echt iets voor jou!’
Jan woont al lang alleen. Hij heeft bovendien een administratieve functie bij een grote verzekeringsmaatschappij en mag sinds de corona-crisis nog maar 2 dagen per week naar kantoor. De rest van de week moet hij vanuit huis werken. Het lijkt of hij het contacten leggen een beetje verleerd is. Naast hem zit Wilma, een goedlachse vijftiger. “Houd jij eigenlijk van carnaval, Wilma’, vraag ik. Jan als echte Oeteldonker kijkt haar aan. ‘Nou wij vieren het eigenlijk niet in Drente maar ik ben één keer een weekend naar Rosmalen geweest en dat was me toch gezellig’, zegt zij. ‘Dat ligt toch vlak bij Den Bosch, waar jij woont, Jan?’, vraag ik hem. Een gezellig gesprek over carnavalsnummers, Prins carnaval en de verenigingskostuums volgt.
Na het diner zorg ik dat iedereen zijn deel van de rekening betaald heeft en ik herhaal nog even kort het programma voor de volgende dag. Dan geef ik aan richting hotel terug te keren om morgen om 09.00uur aan het ontbijt te zitten. Wie wil kan mee terug lopen.
Om 09.00uur zit iedereen aan de ontbijttafel. We gaan deze dag naar de Archeonrivier, één van de hoogtepunten van deze reis. In de bus ernaartoe leg ik uit dat we door een lokale Engelssprekende gids worden begeleid. Ikzelf zal achteraan mee lopen en keer na de eerste stop terug met degene die dat fijn vinden. De rest kan nog verder met de gids. Wilma is stil deze ochtend.
Als we uit de bus stappen ga ik even naast haar lopen. ‘Heb je er zin in vandaag, Wilma’. ‘Zin wel’, zegt ze. ‘Maar m’n darmen zijn onrustig, denk jij dat we nog een wc tegen komen?. Ik leg uit dat er een toilet is bij de eerste stop, maar als de nood hoog is kunnen we nu naar het restaurant bij het verzamelpunt. Daar heeft ze direct oren naar.
‘Mijn kinderen geloven dit nooit’, roept Jeltje. ‘Parasailen als je 71 bent!’ Foto’s maken hoor, Kim!
‘Volgende maand rijd ik naar een Duitse kerstmarkt, leuk als je meegaat’, zegt Ans. ‘Oh zeker, hartstikke leuk’, zegt Willie dankbaar.
‘Hier wilde ik altijd al een keer een kijkje nemen’, zegt Jeanette. ‘Maar mijn vriendinnen houden hier helemaal niet van’.
Dank je wel, zegt Peter, nadat hij koffie en gebak heeft getrakteerd. Zijn vrouw zou vandaag 64jaar zijn geworden. ‘Vorig jaar zat ik er heel anders bij, ik ben blij dat ik jullie heb leren kennen.’
Dit. Is de magie van Reisleiding.
