In 2000 moest het er van komen: Australië! Saskia, mijn middelbare schoolvriendin, trok er een jaar rond en ik sloot 3 maanden bij haar aan. Het was ten tijde van de Olympische spelen dus daar wilden we ook nog 3 weken werken en veel sport bekijken. We waren toen 25.
Ik moest het op het allerlaatste moment nog uitmaken met mijn toenmalige vriend en bij het wegrijden van zijn huis vergat ik het verkeer van rechts voorrang te verlenen. 20 hechtingen moesten er in de scheur in mijn hoofd, en dus vertrok ik 4 dagen later. De tour naar Fraser Island, het grootste zandstrand van de wereld, stond al geboekt, dus na het landen op Brisbane gingen we direct door naar de boot.
Fraser Island
Aan Fraser Island heb ik hele mooie herinneringen. We reisden met negen mensen van allerlei nationaliteiten in twee Fourwheeldrives zes dagen rond. We kampeerden in de vrije natuur, we leefden als hippies. In de avond zetten we onze tenten op, maakten kampvuur en zorgden voor voldoende (vegetarisch) eten en alcoholische consumpties.
We bezochten het prachtige blauwe water van Lake Mc Kenzie (zoetwatermeer met het helderste schoonste drinkbare water), het hagelwitte zand van Lake Birrabeen en renden er van de zandduinen bij Lake Wabby. Dag twee stond in het teken van Wangoolba Creek, het regenwoud van Fraser Island! We deden er een hike van 5 uur en zagen allerlei wild als grote spinnen, een slang en diverse Dingo’s. Op dag 3 badderden we in Champagne pools, de enige plek waar je aan de kust het water in kunt. De zee is echt te gevaarlijk ivm de sterke stroming en haaien. De natuurlijke jacuzzi aan de kust is heerlijk. In de avond realiseerde ik me dat de hechtingen nu wel uit mijn hoofd gehaald moesten worden, want als je dat te laat doet kan dat lelijk worden. Noem het naïef, maar daar had ik niet over nagedacht. Hechtingen verwijderen kan iedere huisarts, maar al snel blijkt; op Fraser Island is geen dokterspost, alleen een ambulancehelikopter die in ernstige gevallen je naar het vasteland brengt naar het ziekenhuis. Blijkt toch ineens dat wij een Ierse verpleegkundige in ons midden hebben! Dus ik haal het doekje, dat ik steevast over mijn verband droeg, van mijn hoofd en laat het haar zien. “No worries, 5 minutes their gone’. Ze loopt naar haar tent en haalt een pincet tevoorschijn. Steekt hem in het vuur van haar aansteker en een paar minuten later is ze er klaar voor. Hoofd naar achter en trekken maar. Ik denk nog; ‘Part of the adventure”, maar vind het stiekem best spannend. Dat blijkt voor niets…probleemloos werden mijn hechtingen door de, zoals ik een uurtje later wel door had, behoorlijk beschonken Ierse Eileen verwijdert.
De volgende morgen gingen Saskia en ik al om 05.00uur een klim maken voor goed uitzicht op de walvissentrek. Indian Head is the place to be. 1,5 uur en heel wat zweetdruppels later zitten we klaar. Drie uur later keren we onvoorziene zaken weer terug. Tot op de dag van vandaag hoop ik ooit nog eens walvissen live te mogen zien.
Dag 5 is de mooiste: Eli Creek, nabij het Maheno Wrak. (dat velen fantastisch vinden om te zien, maar ik echt niets aan vond) Eli Creek is een soort natuurlijke wildwaterbaan. Niet echt wild, wel heel natuurlijk. Je kunt er via een bospad naar boven lopen en je dan drijvend naar beneden laten voeren. Zo heerlijk ontspannen, zo mooi! Maar ga wel vroeg op de dag het kan er druk worden!
De laatste dag scheuren we nog wat over 75 Mile Beach en dan terug naar de boot.
Na Fraser Island heeft Saskia een hippiebus geregeld om ons verder in te verplaatsen en te slapen. Ik vind ‘m zo gaaf.
We dalen in anderhalve week naar Sydney af en maken stops in Surfers Paradise, Byron Bay en Coorabakh National Park.
10 jaar samen
Omdat Marcel en ik in 2014 elkaar 10 jaar kennen en ook ons 10 jarig Lunia bestaan vieren willen we zes weken met kinderen op reis. Het worden 5 weken Australië en 10 dagen Thailand. Backpackers-style. Hoewel Marcel zich wat te oud vind voor de titel backpacker (hij is dan 49) reizen we toch weer met rugzakken. Het is onze ‘grote reis’. River, dan 8 jaar oud, krijgt voldoende huiswerk mee en Diez, 3, de opdracht van de Peuterjuf om heel veel kangoeroes te spotten.
Hoewel ik toen nog helemaal geen blogambities had(misschien in mijn onderbewuste), heb ik een reisverslag bijgehouden op : australie2014.waarbenjij.nu .
Eerste stop is op 20 januari 2014 in Melbourne. Mijn broer heeft kaarten voor de Australien Open geregeld dus Marcel gaat in de avond naar Nadal-Dimitrov en later Federer- Murray. Naast een geweldige tenniswedstrijd valt op hoe sportminded de Australiers zijn. Competitief gedrag is hier niet vreemd en ook vooral ‘Engelse sporten als Cricket en Rugby zijn populair.
We bezoeken in Melbourne ook het Australian Sports Museum wat een zeer leuke ervaring is voor het hele gezin. Mega-interactief dus River en Diez konden er van allerlei sporten doen. De rondleiding door het MelbourneRugby Union Football ClubMelbourne was vooral voor’ die papa’.
Dan stond natuurlijk ook het bekijken van de pinguïns bij St Kilda op het programma.
We reizen door naar Sydney, daar heb ik in 2014 het volgende blog geschreven:
Dappere Diez
Bijna 4 en dapper trotseert ze de grote steden van Australië.
Haar sokken bebloed van de blaren, haar knieën blauw en geschaafd door losliggende stoeptegels. Maar ze zeurt niet.
(Nou af en toe om een ijsje..)
Aan de hand van haar grote "zoes" stapte ze door St Kilda op zoek naar de tram. Bij Roberto op z' n nek lacht ze de pinguïns toe en op de arm van papa valt ze in slaap na een vermoeiende rondleiding door het museum.
Zodra we neerstrijken voor een kopje koffie pakt ze ondeugend de kwartetkaarten uit mama's tas. En als River aan Marcel een kaart vraagt die zij heeft, dan lacht ze in haar vuistje.
Soms is ze even van slag en legt uit dat je met skieen in een pizzapunt de berg af moet. En het codewoord voor de telefoon is: Tom is lief.
Als ze opa aan de telefoon heeft vertelt ze dat ze in een speeltuin was ( Darling harbour, Sydney) En waar we slapen? In een stapelbed bij papa en mama op de kamer. Backpackers-style in een hostel.
Sydney door de ogen van een driejarige!
Straks wordt ze wakker en vraagt ze met grote nieuwsgierige ogen: waar gaan we vandaag heen, mama? Met zijn viertjes?
Al die verschillende vervoersmiddelen vindt ze fantastisch: eerst al die waanzinnig grote vliegtuigen (met een eigen tv). Daarna de trams in Melbourne, oude en nieuwe; allemaal even interessant. Toen de taxi's waar die meneer het stuur aan de verkeerde kant heeft. En gister in Sydney de boot die ons langs die grote brug brengt.
Over een paar dagen is ze jarig. " Ik word vier in de camper" roept ze als je vraagt wanneer dat is. Haar verlanglijstje heeft ze ook aangepast: ze wil alleen nog maar een zonnebril. Een roze, graag. Net als Janne-Wietske.
Wat zal ze straks zeggen als we het Opera House zien? En wat zal ze vinden van het Australian museum over de geschiedenis van Australië en de aboriginals?
Ik zie al weer uit naar haar dappere stappen door de grote stad, naar haar glimlach als we langs een ijsjeswinkel komen en haar ondeugende blik op mijn tas waar de kwartetkaarten in zitten.
Mijn lieve dappere Diez ontdekt Australie op haar eigen manier.
Werken Olympische Spelen 2000
In 2000 regelde ik vanuit Nederland voor Saskia en mij werk bij de Coca-Cola-pin shop. Dat is een pop-up store ten tijde van de Olympische spelen en daar kun je zeldzame Coca Cola Olympische spelen-speldjes kopen. Een echte niche, zou je kunnen zeggen. Wij waren er verkoopsters en we hebben serieus nog nooit zulk saai volk ontmoet. Dat moest anders.
Na een dag in de ‘pin-verkoop’ lopen we binnen in het Holland Heineken House en informeren naar een baantje. Wat nu? Er had een backpacker die in de afdeling Finance zat zijn been gebroken en zou daarom met vriendin naar huis moeten. Hij viel ongelukkig maar wij met onze neus in de boter! En wij waren heeeeeeeeel goed in muntjes verkopen.
We parkeerden onze Camper (*) in Manly, bij een surfersspot waar we gratis konden douchen en de toilet gebruiken. Dagelijks gingen we met de ferry in een half uur naar Darling Harbour. We hadden er een fantastische tijd. Natuurlijk zaten wij suf bij de muntverkoop, maar we hadden prachtig uitzicht op alle huldigingen! En het feest na sluitingstijd: zonder publiek, maar met de VIP’s, de Koning en alle sporters was het mooist!
We eindigen onze trip in de Blue Mountains, vernoemd naar de blauwe gloed die de 90 verschillende soorten eucalyptusbomen aan de bergen geven. Mooi om te zien, maar toen wij er waren niet erg blauw.
Het verhaal van de drie gezusters die bij Echo Point versteend zouden zijn, aldus de Aboriginals, vond ik wel een mooi verhaal. De drie rotsen zijn dan ook naar hen vernoemd.
We vliegen na Sydney met de kinderen naar Cairns. Vanaf hier zullen we ons verder verplaatsen in een camper(****). Dit keer geen hippiebus maar een camper voor het gezin met 4 slaapplaatsen. Aangekomen bij de verhuur blijkt de door ons gereserveerde camper een defect te hebben dus we krijgen een upgrade. Hallellujah! Het lijkt wel een touringcar. 7 meter lang en voorzien van alle gemakken als 2 flatscreens, elektrische bedden en een vriezer met koelkast (voor de ijsjes van Diez). Het is wel even wennen om te rijden met zo’n grote bak en dan ook nog aan de linkerkant.
Maar het verblijf is heerlijk. De kinderen hebben wel even genoeg van cultuur en musea dus doen we vooral camping en zwemmen. Op de verjaardag van Diez hebben we zelfs een klein waterpark gevonden. Het is echter regenseizoen en we zijn de enige gasten op de camping. Wanneer we aan de geïmproviseerde taart en ranja zitten vraagt Diez: ‘wanneer komt de visite eigenlijk?’ Wat is het toch een geweldig kind!
Na Cairns zakken we via Rockhampton, naar Fraser Island. Na Fraser Island zoeken we een camping aan het strand, en deze vinden we in Rainbowbeach. Dit is onze happyplace. Zo voelde het gewoon.
Twee compleet verschillende ervaringen
Het geeft maar weer eens aan hoe het budget, de bestemming, het tempo, het verblijf, en de invulling van de dagen afhankelijk zijn van de samenstelling van het gezelschap.
In beide gevallen hebben we low-budget gereisd. Ik vond Australië namelijk wel een duur land. En niet echt een uit-eten cultuur.
Wij kozen in beide gevallen voor een rijdende verblijfsplaats, waarmee we vervoer en slapen getackeld hadden. Daarbij konden we zelf boodschappen doen en een Barbie (bbq) organiseer je op iedere plek in Australië. Je vindt overal langs de weg deze braadplekken. Wanneer je reist met kinderen is het fijn dat je de vrijheid van een camper hebt. Tref je een kindvriendelijke camping dan blijf je wat langer. En alle kinderen zijn anders. Waar River iedere dag uitkeek naar weer een ander bed en nieuwe mogelijkheden, vond Diez het steeds spannend. ‘waar slaap ik dan, en waar zet ik mijn rugzak neer?’ Een camper geeft dan toch een soort veilige plek. Dat is je bed voor 3 weken.
Indertijd met Saskia konden we wild kamperen en dat was juist weer heel goedkoop en spannend. Bovendien moet ik bekennen dat ik geen hostel-mens ben: al die mensen op mijn slaapkamer!
Australië heeft echt heel veel camperverhuurbedrijven. Voor de eerste reis huurde Saskia ter plekke de camper, volgens mij was het bij Victoria Camper. En de tweede reis regelde we de camper vanuit Nederland via travelhome van de ANWB.
De hippiebus was value for money. We betaalden 60 Australian dollar( Euro 35,00) per dag wat overeenkwam met twee bedden in een hostel. Geen douche/toilet, wel vervoer. Geen comfort, wel bekijks.
Duidelijk eenvoudig contract, creditcard als onderpand en geen pech gehad onderweg.
De megacamper kostte ons 165,00 Australian dollar per dag, omgerekend zo’n 97,00 Euro inclusief alle verzekeringen, exclusief diesel . We konden de camper ophalen op het vliegveld van Cairns, de medewerkers waren zeer klantvriendelijk, hielpen je op weg met allerlei routes en gaven natuurlijk een mooie upgrade! Ter vergelijking een hotelovernachting is gemiddeld voor 4 personen 180 Australian dollar. Omdat wij wel op campings stonden ( we hadden immers stroom nodig voor alle electra) kwam daar nog gemiddeld 40 australian dollar bij.
Door veel op campings in Australië te staan kwamen we er bovendien achter hoeveel pensionados in Australië hun huis en alles verkopen en gaan leven in hun Mobile homes. Je komt dus relatief veel ouderen, bijna geen gezinnen, tegen op de camping. Daar zijn de campings dus ook op ingericht.
We hebben menig camper/caravan bestudeerd en er was er één die we op onze bucketlist hebben geplaatst: we zouden, zonder kids, nog wel eens de westkust van Australië willen doen in een Juicy.
Ga je backpacken in Australië? Dan is dit een ideale site: Backpackgids Australie en natuurlijk de Lonely Planet, mijn persoonlijke favoriet!
