‘Het lijkt wel een beetje op Pokemon maar nu zoeken we een echte schat’, ik probeer Mike te overtuigen. ‘En anders zie je het gewoon als een wandeling met onderbrekingen, oke?’
Sommigen noemen het een hobby, anderen spreken van een sport. Geo-cachen. Ik vind het een aangenaam en heilzaam tijdverdrijf. En Mike moet eraan geloven, haha. We gaan op schattenjacht!
Graaf Bernstorff
We nemen de boot naar Schiermonnikoog, de kleinste gemeente van Nederland, waar ik een verblijf in het Hotel Graaf Bernstorff reserveer. Het hotel dankt haar naam aan de Duitse graaf Van Bernstorff-Wehningen die Schiermonnikoog kocht in 1893 voor 200.000 gulden. Direct na de Tweede Wereldoorlog werd het eiland door de Nederlandse Staat opgeëist omdat het als vijandelijk vermogen werd beschouwd.
Iedereen kent hotel Van der Werff op Schiermonnikoog. Al meer dan honderd jaar een begrip. Honden zijn er welkom, de kastelein schenkt er een eilandbittertje en op elke kamer vind je schelpenlampjes. Hotel Bernstorff, waar wij verblijven, kent, behalve de naam, nog geen historie. Het hotel, gerund door import-eilanders, is onlangs uitgebreid met 17 luxe suites. Met eigen moderne keuken, een ruime zithoek, aparte douche en toilet en een van alle-gemakken-voorzien-slaapkamer. Erg mooi, al mis ik een dosis eiland-allure.
De hotelkamers in het hoofdgebouw zijn zeer sfeervol klassiek ingericht. De schemerlampen, het bureau, de bijpassende kaptafel en de nachtkastjes: alles ziet er chique uit. Ook in de badkamer tref ik meubels in dezelfde stijl. De badkamer is ruim, maar heeft geen aparte douche. En ik vermoed dat de stijfheid, behorende bij de leeftijd van de gemiddelde gast van het Bernstorff dat wel zou kunnen waarderen. Ik stap daarentegen nog vrolijk in het bad om te douchen, maar verander van gedachte zodra ik de jetstreams aan de zijkant van het bad ontdek. Ik ga bubbelen!
Gastvrijheid
In verband met de aangescherpte coronaregels kunnen we alleen in het Bernstorff dineren. Het eten is er goed, de menukaart voldoende gevarieerd. De eilander charcuterie vonden wij een heel leuk gerecht en ook de lamsfilet met honing en bockbier smaakte Mike uitstekend. We missen wel een achtergrondmuziekje. Helaas is de muziekinstallatie kapot, vertelt de ober ons.
Na het diner is er niets te beleven. Al om 20.30 uur wordt ons gevraagd of we nog iets wensen voor de laatste ronde. Dat is jammer, en doet afbreuk aan de gastvrijheid. Of zijn we te kritisch, met onze gezamenlijke 60 jaar ervaring in de gastvrijheidssector?
Schattenjacht 2.0
Al vroeg in de ochtend downloaden we de geo-caching app en zetten de locatievoorziening aan. Zo simpel is het. Schiermonnikoog heeft 4 caches die te vinden zijn met een gratis account. We nemen voor de bezienswaardigheden ook nog een wandelkaart mee van de plaatselijke VVV, twee deuren verderop. We verlaten het hotel in noordelijke richting naar de Banckspolder en ontdekken de eerste cache op een parkeerplaats. Onze eerste cache!
Voor de tweede cache gaan we dwars door het duingebied. Een uitgeslepen pad maakt ons al gauw duidelijk waar de cache zich moet bevinden. Deze cache is een munitiekist, met daarin het te ondertekenen logboek en ook enkele goodies. De bedoeling is om een aardigheidje uit de cache te nemen en een evenwaardig cadeautje achter te laten. Wanneer je de goodie aanmeldt en voorziet van een code kun je volgen waar je weggevertje allemaal verblijft.
De zee is kalm en de zandbanken daardoor duidelijk zichtbaar. Een briesje ruist door het helmgras hier in de duinen. We lopen een hele poos zwijgend en genietend door het duingebied. Voordeel van deze coronatijd is dat het overal zo rustig is. De zoute lucht dringt, door het ontbreken van strandtenten met frietlucht, tot ver door in je neus. Als je opgroeit aan de kust, zal je deze geur altijd herkennen. Bij mij brengt het ook van die heerlijke herinneringen boven.
We kuieren lekker door. De volgende twee caches wisselen we af met koffie-to-go annex plaspauzes. En passant zien we de beide vuurtorens die Schier sinds 1853 rijk is, de symbolen van het eiland. De rode Noordertoren is nog steeds in gebruik, compleet met vuurtorenwachters die elke dag de trappen trotseren. De witte Zuidertoren is alleen open voor bezichtigingen.
Op zoek naar de volgende cache komen we langs het bunkermuseum. Het is gesloten maar de nabijgelegen bunkers zijn wel te bezoeken. We zijn onder de indruk van de geschiedenis van deze bouwwerken uit de Tweede Wereldoorlog, verspreid door de duinen. Het is een interessante onderbreking van onze schattenjacht, maar we hebben geen tijd te verliezen. Ik wil per se op één dag alle caches gevonden hebben. Dat lukt. 17 kilometer later noemt een uitgeputte Mike mij de Beul van Schiermonnikoog.
Dichtbij ons hotel staat de Monnik van Schier. Alsof hij ons binnenhaalt.
En erbij ook de opgezette onderkaak van een blauwe vinvis. Ik maak een foto van een trots poserende Mike die blij is dat hij de dag heeft overleefd. Het is tijd om onze app bij te werken. We laten notities achter bij de gevonden geo-caches. Want dat is wat echte geo-cachers doen.
