Het is één van die zeldzame zwoele avonden waarop je zo heerlijk kunt vertoeven op het Lunia terras. Met uitzicht over de Doevekaampe, het altijd lege evenemententerrein van Oldeberkoop.
Familie Bol heeft het begrepen. Zij strijken om half zes neer op het terras voor een huisaperitief; cava met cranberrysiroop, en ze proosten op een fijne vakantie.
Vier dames van begin zeventig ploffen naast hen neer; zuchtend van alle indrukken die de kunstroute ‘Open Stal’ op hen heeft achtergelaten.
Mijn collega Lynn verwelkomt de gasten op deze mooie avond en vraagt of ze iets willen drinken. Eerst wil het viertal de menukaart zien. Lynn brengt de kaarten en plukt een blaadje van het tafellinnen. De dames vragen wat de vis van de dag is. Lynn antwoordt dat het bot is. Uit de Noordzee. ‘Gebakken in roomboter en geserveerd op een bedje van aardappelmousseline.’
‘Bot?’ dat is vis voor de armen’, en ze zoeken lachend steun bij elkaar. ‘Doe mij maar het ‘Open Stal’ menu met heekfilet’, zegt de ogenschijnlijk oudste van de vier babyboomers. De drie andere dames bestellen een verrassingsmenu. Daarbij wensen ze twee broodjes om met z’n vieren te delen. Twee keer een chardonnay, een rivella en een karaf water voor de dorst.
De vrouwen lijken echt moe want er wordt weinig gesproken aan tafel. De dame met het donker blauwe vestje vindt de chardonnay niet lekker, maar wil geen andere proberen. Vermoedelijk haar zus (?) vindt het stom dat er niet standaard peper en zout op tafel staat.
Lynn vult de rabarbercompote aan en vraagt of alles naar wens is. De dames knikken bevestigend. Toch is dit zo’n tafel waarbij je het gevoel hebt dat het steeds net niet voldoende is.
Na het dessert wil het gezelschap direct afrekenen. ‘Maar dat doen we wel even binnen want we willen apart betalen’, zegt één van hen. Ze noemen keurig wat ze gehad hebben en Lynn rekent met de eerste mevrouw af. Wanneer Lynn vraagt bij welke rekening de broodjes en het water genoteerd mogen worden krijgt zij de hoe-haal-je-het-in-je-hoofd-blik van de dame die het dichtst bij de kassa staat en niet kan doen alsof ze de vraag niet heeft gehoord.
‘Moeten we betalen voor kraanwater?’ ‘Ja’, vervolgt Lynn. ‘De opbrengst daarvan doneren wij aan de voedselbank’. De dame dichtbij gromt er zachtjes van. Dan draait ze zich om en vraagt aan haar vriendinnen wie de broodjes gaat betalen. ‘Deel ze maar’, roept haar vriendin vrijgevig.
‘Sorry’, zegt Lynn. Het kassasysteem kan geen halve broodjes verwerken. ‘Maar de kosten zijn dan € 1,75 per persoon. “Kunt u dat samen organiseren? ’vraagt zij liefelijk.
Achter de dames zie ik de ogen van Mevrouw Bol door haar kassen rollen. Wanneer ze vertrokken zijn zegt zij enkel en heel doeltreffend: ‘met de komst van de sneakers en de ebike is er bij deze generatie veel cachet verloren gegaan.’
